سلامت نیوز:در دور افتاده‌ترین جاده‌های ایران اگر گذر كنید، حاشیه جاده پر است از كیسه‌های پلاستیكی كه در خاشاك و خارهای بیابان به دام افتاده‌اند. در حاشیه‌های جنگلی شمال وضعیت از این هم بدتر است و در فواصل كوتاه انبوه زباله پراكنده یا به صورت تلی متعفن و زشت چهره زیبای طبیعت ایران را مجروح كرده.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از اعتماد ،پراكنده شدن حجم زیادی از زباله نشان از عدم حضور و بی‌برنامگی و شاید بی‌اعتنایی سازمان‌های دولتی و شهرداری‌ها دارد، اما آنچه در این ماجرا مهم‌تر از همه است، مسوولیت شهروندان است.
سعدی می‌فرماید: «سر چشمه شاید گرفتن به بیل/چو پر شد نشاید گرفتن به پیل»، چه بسیار بدی‌ها و زشتی‌های اندك بوده‌اند كه چشم ما اندك اندك به دیدن و همزیستی با آنها خو گرفته و به آنها عادت كرده‌ایم و بعد كم‌كم این زشتی‌ها تبدیل به تهدیدی برای حیات جمعی و شخصی‌مان شده‌اند و ما در وضعیت خطر و قرمز قرار گرفته‌ایم. حالا دیگر با پیل هم گذر كردن از این سیلاب سخت می‌نماید، معضل پلاستیك در ایران را می‌گویم.
صدها و شاید هزاران كارگاه بزرگ و كوچك و كارخانه در ایران به تولید كیسه‌ها و دیگر محصولات پلاستیكی مشغول هستند، از كیسه‌های فروشگاهی نازك كه در سوپرماركت و بقالی و میوه‌فروشی به میزان بسیار زیاد مصرف می‌شوند تا كیسه‌های پلاستیكی ضخیم و ظروف و لیوان‌های پلاستیكی. ایران پنجمین مصرف‌كننده پلاستیك در دنیاست! آمارها می‌گویند هر تهرانی به طور متوسط روزانه سه كیسه پلاستیكی وارد چرخه طبیعت می‌كند!
پلاستیك‌ها تبدیل به معضل عظیمی برای كشور شده‌اند، آنها چشم‌اندازهای طبیعی ما را به كلی نابود كرده‌اند، پس به صنعت گردشگری ضربه‌ای جدی وارد می‌كنند. نایلكس‌های رها شده در طبیعت توسط دام‌ها خورده یا از طرق دیگر وارد چرخه غذایی انسان می‌شوند. گذاشتن نان داغ در كیسه‌های پلاستیكی از موارد متعدد مصرف در ایران است؛ عملی كه به آلودگی نان و فساد سریع‌تر آن كمك می‌كند. نگهداری نان در دیگ- آن‌طور كه در گذشته مرسوم بود - مانع آلودگی نان به مواد شیمیایی و فساد زودرس آن می‌شود، پس پلاستیك در افزایش دور ریز نان هم نقش دارد!
ظروف پلاستیكی - كه در مناسبت‌های مختلف مذهبی مصرف آنها افزایش پیدا می‌كند - سهم بزرگی از جرم آلودگی طبیعت در ایران را بر گردن دارند. مناسب است راهی برای عرضه غذاهای نذری در ظروف یك‌بار مصرف تجدیدپذیر پیدا شود. مثلا شهرداری می‌تواند در این زمینه به كمك هیات‌های مذهبی بیاید و با توزیع ظروف یك‌بار مصرف تجدیدپذیر، از افزایش زباله‌های پلاستیكی جلوگیری كند. منع عرضه هلیم و آش در این ظروف مضر هم می‌تواند راه‌حل این مشكل باشد.
بطری‌های آب معدنی و نوشابه معضل دیگری هستند كه از سواحل خزر تا كرانه‌های جنوبی، تمامی سرزمین ایران را سراسر آلوده كرده‌اند.
كشورهای بسیاری برنامه حذف كیسه‌های پلاستیكی را به اجرا درآورده و هزینه استفاده از آن را برای مصرف كنندگان افزایش داده‌اند. كنیا، با وضع قوانین بسیار سختگیرانه و جریمه‌های سنگین برای وارد كنندگان و تولید كنندگان پلاستیك سعی در پاكسازی طبیعت از این معضل بزرگ دارد. بسیاری از كشورهای دیگر عرضه كیسه‌های رایگان در فروشگاه‌ها را ممنوع كرده و استفاده از زنبیل و كیسه‌های دائمی را تشویق می‌كنند.
طراحی قوانین سختگیرانه در ایران و در كمیسیون زیربنایی دولت و شورای شهر تهران آغاز شده ولی از سرنوشت آنها خبری نیست. شورای شهر تهران می‌تواند در این مورد عمل كند و هرچه زودتر تهران را از خطر تولید روزانه ۵۰۰ تن زباله پلاستیكی برهاند. تعارف و ترس از آزردگی برخی از صاحبان كسب و كار و ملاحظات پیدا و پنهان مانع از تصمیم قاطع و جدی و فوری در این امور شده‌اند.
البته قوانین به تنهایی كافی نیستند، آموزش شهروندان و كسبه بخش مهمی از راه‌حل است. صاحبان بقالی‌ها و میوه‌فروشی‌ها و رستوران‌ها باید از عرضه كیسه‌ها و ظروف پلاستیك رایگان خودداری كنند و توجیه بشوند كه این كار به نفع جیب خودشان و مصلحت كشور و سلامت خود و فرزندان‌شان است.
مصرف‌كنندگان باید به نحوی آموزش ببینند كه تقاضای كیسه پلاستیكی از فروشنده كاری زشت و ناصواب و استفاده از كیسه‌های دائمی و زنبیل عملی محترمانه و متمدنانه تلقی شود.
نظر شما